Czasem bywam poważna, ale tylko czasem

Dziś same poważne wnioski:

a) Dwie minuty mogą zmienić pewien pogląd. Dwie minuty, żadnych słów. To trochę straszne i smutne zarazem.

b) Koreański pop bywa ambitny. 

c) Jeśli nie wiecie, to teraz się dowiecie - lubię pisać. Prozę, poezji nie tykam, lubię czytać, ale jej pisanie zgrozą mnie napawa. Ale do rzeczy - wiem, co chcę pisać. Problem w tym, że na razie mam zbyt niewiele umiejętności, by stworzyć to, co mi się marzy. Koncept mam tak wyszukany, że choć w głowie jest jasny i przejrzysty, nawet nie potrafię go opisać. Nie mówiąc o wcielenie w życie.
Za to mam konkretny cel w pisarskiej karierze - chcę pisać coś niekoniecznie popularnego, ale ambitnego, odstać Nike, Pulitzera i Nobla oraz znaleźć swoje nazwisko w kanonie lektur szkolnych. Albo chociaż jakiś fragment w podręczniku. Jestem zbyt ambitna czy zbyt zarozumiała?

A to grafika, która kończy szereg zamówień i oficjalnie zamyka kolejkę. Otworzę kiedyś tam.

Napisu nie ma,
albowiem zamawiający doda sobie sam jakąś fikuśną czcionkę.
On ma takie fajne fikuśne czcionki.

Inne rzeczy - futro przysporzyło mi masę cierpień, ale twarz jest pro.

Edycja, czyli bajery-bajery